​

​

Brainspotting (BSP) is een krachtige therapeutische methode die werkt door de onderliggende neurofysiologische bronnen van emotionele en lichamelijke pijn, trauma, stress gerelateerde – en andere complexe symptomen te identificeren, te verwerken en uiteindelijk los te laten.

Brainspotting is m.a.w. een methode die begint waar de meeste klassieke praat therapieën eindigen. Met BSP is het mogelijk ervaringen te verwerken en symptomen aan te pakken die zich buiten het bereik van onze bewuste geest en verstandelijke vermogens bevinden.

Brainspotting werkt onmiddellijk in op de diepere hersenstructuren en het lichaam zonder dat het nodig is de hele tijd over je problemen te spreken of je ervaringen te analyseren. Het richt zich rechtstreeks op de onderliggende somatische (lichamelijke) / neurofysiologische component van je klacht. Eens deze geïdentificeerd is, start in het brein automatisch een lichaamseigen helingsproces dat ervoor zorgt dat bepaalde systemen die in onevenwicht zijn geraakt worden bevrijd en geïntegreerd.

​

Wat is een brainspot?

​

Een Brainspot komt overeen met een oogpositie die verbonden is aan de emotionele activatie van een gevoelsmatig beladen thema of traumatische ervaring in het brein.

Als iemand over iets praat, kijkt hij of zij naar een bepaald punt. Als die blik (oogpositie) op dat punt vastgehouden wordt, raken relevante gebieden in de hersenen gestimuleerd.

Onverwerkte informatie wordt in de hersenen én in het lichaam opgeslagen in de vorm van “informatiecapsules”. Deze informatiecapsules kunnen bereikt worden via oogposities.

Door het vasthouden van een oogpositie gaan we aan de cognitieve gebieden van het brein voorbij en bereiken we het dieper liggende brein (limbisch systeem) waar het zelfregulerend vermogen overneemt. Dit zet een diepgaand lichaamseigen integrerend en helend proces in de hersenen in werking.

​

Hoe werd Brainspotting ontdekt?

 

Dr David Grand ontdekte Brainspotting eerder toevallig tijdens het uitvoeren van EMDR bij één van zijn cliënten (een professionele ijsschaatster met een prestatieprobleem).  Hij merkte op dat toen hij de cliënt trage oogbewegingen liet maken ze telkens op eenzelfde punt een opvallende oogreflex vertoonde.  Intuïtief hield hij zijn vingers stil op dit punt (een ‘brainspot’) en vroeg zich vervolgens af wat er zou gebeuren.  Het resultaat was op zijn minst verrassend te noemen.  Na een jaar werken met EMDR kwamen er plots een heleboel nieuwe zaken in hoog tempo tevoorschijn.  Aan het einde van de sessie voelde de cliënt aan dat deze manier van werken een pak dieper ging dan al het vorige werk met EMDR.  De prestatieproblemen van de cliënt leken tenslotte een finale oplossing te hebben gevonden.  Het uitvoeren van een “triple loop” – het laatste ‘performance’- obstakel van deze cliënt – kon nu ook zonder problemen door de cliënt worden uitgevoerd.  David Grand probeerde zijn bevindingen vervolgens uit bij andere cliënten, waaronder zich ook heel wat EMDR therapeuten bevonden en ontwikkelde en verfijnde de methode doorheen de jaren.